Από το παράθυρό μου έχω καλή θέα της οδού Δημητρίου Σούτσου στους Αμπελόκηπους, ένα δρόμο που ενώνει την πλατεία Μαβίλη με την Λεωφόρο Αλεξάνδρας στο ύψος τής Πανόρμου. Στο στενό πεζοδρόμιό της έχω εδώ και χρόνια κάνει μια υπέροχη μελέτη του χαρακτήρα των ανθρώπων. Υπάρχουν κάποιοι πολύ ευγενικοί άνθρωποι, που κάθε φορά που διασταυρώνονται με συμπολίτη τους και υπάρχει κάποιο εμπόδιο στο πεζοδρόμιο, όπως ένας στύλος, μια πινακίδα, ένας κάδος ή κάποιο κουβούκλιο του ΟΤΕ, παραμερίζουν για να περάσει ο άλλος. Κάποιες φορές μάλιστα παραμερίζουν και οι δύο και στην αμήχανη αυτή καθυστέρηση σκάνε τα χαμόγελά τους και απολαμβάνουν μια όμορφη στιγμή.
Δυστυχώς όμως αυτό δεν είναι ο κανόνας. Συνήθως ένας από τους δύο είναι θρασύτατος και αδιαφορεί πλήρως για τον άλλο. Περνάει πρώτος, χωρίς μάλιστα να αυξήσει το βήμα του για να μην αργήσει, κάτι που θα ήταν ίσως κάποια ένδειξη ότι εκτιμάει την ανοχή του άλλου. Αυτή όμως η, απ' ό,τι φαίνεται, εγγενής καφρίλα που δέρνει την πλειονότητα των πεζών (έχω μετρήσει και μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι είναι η πλειονότητα), γίνεται φανερή με τον πιο χυδαίο τρόπο όταν διασταυρώνονται ένας άνθρωπος μόνος με ένα ζευγάρι. Στην περίπτωση αυτή, το ζευγάρι συνεχίζει να περπατάει δίπλα-δίπλα, μιλώντας ή αγκαλιά, λες και ο άλλος είναι υποχρεωμένος να εξαφανιστεί, να κολήσει στον τοίχο ή να κατέβει προς τον δρόμο, αν αυτό είναι δυνατό από τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Δεν κάνον το αυτονόητο ακόμη και σ' εμάς τις γάτες, να προχωρήσουν σε φάλαγγα για τρία δευτερόλεπτα, όσο χρειάζεται για να διασταυρωθούν με τον άνθρωπο. Για να τον αφήσουν να περάσει.
Αυτό το θεαματικό ρεζίλι των ανθρώπων δεν μπορώ μετά από τόσα χρόνια να το χωνέψω. Κάθομαι και τους κοιτάζω με τα γατίσια μου μάτια ορθάνοιχτα, το ίδιο έκπληκτη όπως και πριν από χρόνια που άρχισα να έχω τη συνήθεια να κριτικάρω τους ανθρώπους. Αρχίζω μάλιστα τις Άγριες Κριτικές μου με αυτή την ενδεικτική καθημερινή συμπεριφορά, που δείχνει τόσο μεγάλη έλλειψη κοινωνικής συνείδησης, που απορεί κανείς γι αυτά τα όντα που πιστεύουν ότι όλος ο χώρος ειναι δικός τους. Τί θα κάνουν σε περίπτωση που η δική τους υποχώρηση θα σημαίνει πολύ περισσότερα πράγματα; Και δεν αργεί να έρθει η απάντηση, αφού μπορώ να βλέπω καθαρά από εδώ πάνω την συμπεριφορά τους ως οδηγοί αυτοκινήτων προς πεζούς, ζώα και δικυκλιστές, ως ποδηλάτες και αναβάτες μοτοσυκλετών προς πεζούς και ζώα (αλλά σε κάποιες περιπτώσει και σε οδηγούς αυτοκινήτων), ως κατόχους οποιασδήποτε εξουσίας προς τους θεωρούμενους κατωτέρους τους. Όταν βρέχει γίνεται τα πράγματα χειροτερεύουν, αφού υπάρχουν και άλλοι παράγοντες που θρέφουν τη βλακεία των ακοινώνητων πεζών. Είναι κάποιοι που σ΄αυτό το στενό πεζοδρόμιο, προτιμούν να κοπανήσουν την μούρη του αλλου με την ομπρέλα τους, παρά να την γείρουν λίγο προς την άλλη μεριά ή να την σηκώσουν ψηλά. Ιδιαίτερα, όταν βλέπουν κάποιο που δεν έχει ομπρέλα, λες και θέλουν να τον τιμωρήσουν και πάνε να του βγάλουν το μάτι με τις μύτες των ακτίνων της ομπρέλας τους.
